Derdimi taşımıyorsun

 Beni taşıyorlar diye derdimi de taşıdıklarını zannediyorlar.  Kızım şuan dört aylık. Ve ben geriye dönüp baktıgımda "ah be Tılsım nede güzel dayandın, nede güzel hiç birsey olmamış gibi davrandın" diyorum. Henüz başaramadım belki ama hep gecmise takılan, duydugu gördügü hiç bir seyi unutmayan ben bu sürede geçmişe hiç dönüp bakmamayı ögrendim bile. Sadece önüme bakmaktan birtek geçmişimi degil, herseyi ama herşeyi unutur oldum. Asla unutmadıgım şifrelerimi bile. Öyle şaşıyorum ki halime 2 aydır kullandıgım hattın şifresini daha hala anımsayamıyorum.
 Zor elbet, bu yuzden yaşadıklarımın agırlıgını arasıra hissediyorum, umutsuzluga kapıldıgım veya zorla umutlarımı yakıp yıkmaya çalıştıklarında... Soruyorum benim yerimde siz olsaydınız ne yapardınız diye? Evet benim arkamda duran bir ailem var, beni taşıyorlar ama acımı degil... Bu yuzden hissettiklerim, yaptıgım yapmak istediklerim her şey ama her şey yanlış geliyor onlara. Bir şeyleri başarmaya çalıştıkca sadece geriliyorum. Belki yanlışım ama arkalarında kalmaktansa ilerleyip yanlış yapmaktan korkmuyorum!