Kaç Kez Daha

İnsan kaç kere sever,

Kaç kez inanır bağlılığa....

Öğrendim.

Ben artık ne savaşır,

Ne barışırım,

Çünkü hepsi eksikliğini duyduğum kadar.

Tılsım...

Seni bana bağlayan neydi ?

 

Bak şu kaderin işine.

Ne tutabiliyorum elini,

Ne öpebiliyorum dudaklarını.

Garip olan bu ya,

Seni bana bağlayan ne varsa

Hazırladığın bir fincan sütlü kahve kadarmış.

Televizyon karşında dalıp gidişini izliyorum.

Hala kurnaz, bi o kadar aptalsın.

Yine de güzel be gülüşün.

Unutuluşunun şerefine içiyorum.

Sen uyu ben gidiyorum...

Tılsım. 

Adı Yok Bunun

Uyurken kolunu göğsüme dolar, ellerini öperdim.

O nefes benim nefesim.

O gülüş benim gülüşüm.

O bakış benim, gözlerin bendim.

Şimdi seni var eden ne varsa sadece özlemim.

Tılsım...

Hayat Var

Yeni bir yol yaptım kendime.

Çokça kararlı ve güçlü.

Umut dolu dersem yalan olur.

Yeni bir hikaye yazacağım,

Nereden başlayacağımı bilemiyorum sadece.

Üstelik tüm kötü alışkanlıklarımdan vazgeçerek gidiyorum.

En mükemmelli, giderken kimseyi yüreğimde götürmüyorum.

Heyecanım kendime,

Çünkü ilk kez sonunu düşünmeden, üzülmeden gidiyorum.

Yeni bir meslek edinirim belki,

Yeni yüzler tanırım mutlaka,

Ama kimseye söz etmem bana ait olan hiç birşeyden.

Küçük bir kasaba olur...

Teyzelerle çay içer, çocuklarla oyunlar oynarım.

Belki bi hayır duası da alırım kim bilir.

En azından diyorum, yaşamayı bundan sonra bende kendimce öğrenebilirim.

Tılsım...

Kusurlarımı Sev

Düşünüyorum da çokta şey değil. 

Zaten ben pek beceremiyorum bu işi. 

Yüzüm gülmüyor, gülemiyorum. 

Boş muhabbetler sarıyor bazen kahkahalarıma.

Sıkıcı işler, soğuyorum çok kez.

İstemiyorum birşeyi. 

Bir özelim olsun ama her kusuruma rağmen.

Üzerime titresin.

Süphesiz kendi gibi görsün beni... 

Hani bakınca çokta matah birşey değil de yani,

Susuz gibiyim, kafamın içi alev alıyor sanki. 

Sonra niye gülmüyor yüzün? 

Yoruldum, beceremiyorum. 

Beklemeli miyim, beklememeli mi... 

Ama neyi bilmiyorum.

Tılsım...

Adalet mi bu?

Ben bana uzanan elini tuttum,

Sen ise bıraktın.

Şimdi soruyorum, adalet mi bu?

Nasıl sevsin,

Nasıl inansın bu kalp, bir kez daha yoluna çıkacak olana.

Böylesine varken, böylesine yaşarken.

Ölüm gibi birşey girdi sanki aramıza.

Kabul ettim, tamam.

Ama hala alışamıyorum bu yoksulluğa.

Tılsım...

 

Seviyorum kim ki?

 

Ne anlamı kaldı.
Gitme seviyorum kim ki?
Nasıl uyumsuz bir çelişki,
Aylar sonra duyulan bomboş bir hissiyat.
Kimse için kalamam artık,
Herşey değişti, ben değiştim mesela. 
Asırlarca sarılsan boynuma, yok bize bir fayda.

Sen unuttun belki ama ben unutmuyorum,
En çokta sen,
Sen alıştırdın beni en saçma anlarda mutsuzluklara.

Tılsım..

Hatalarımdan ders çıkardım. Kimsenin hiç birşeyi değilim artık... 

Bahanem Olsun

Kalemimden sana dair çıkan son sözler belki..
Bir çok şairin şiirinde hislerini aktardığı gibi,
Vazgeçsek de yazıyoruz, vazgeçsek de yaşıyoruz.

Anlıyorum ki, aşka bahane arıyoruz.
En iyisi sen bunları hiç üzerine alma.
Biz kağıdı kalemi sevdireni bir süreliğine anıyoruz.

Tılsım..

Vazgeçemediğim herşeye kafa tutuyorum şimdi!

Ne çok şey kattın bana farkında olmadan.

Yokluğunla anladım, nasıl da minnettarım,

En güzel olumsuzlugumsun.

Var ol, yada olma.

Beni çok sev yada hiç sevme.

Aşk denilen şey nedir ki...

Güzel olan kendini bulabilmekmiş.

Ben sayende kendimi kendimde buldum,

Tüm korkularıma artık vedayım.

Dedim ya, ol yada olma aşk mı nefret mi bu sorgulama.

Sadece minnettarım yoluna.

Tılsım..

Sen Unutma Beni

Yıkılmamak için ne gerekiyorsa yaptım.

Hainde oldum, kurnazda. 

Sakinde oldum, en saf olanda.

İnadıma yenilmedim,

Hayallerden yana hep kaybettim...

Unutulur hersey derlerdi, unutmazdım. 

Şimdi en güzel şeylerden bile eser yok. 

Bırak dağılalım, bırak yanılalım.

Yanalım, yıpranalım yorulalım ama biz kazanalım.

Bu kez onlar kavuştu desinler...

Tılsım..

Anladım

Beni sevmeyi ne zaman bıraktığını fotoğraflardan anladım..
Oysa ne çok yuvanda hissettirmeyi başarmışım.
Çelimsiz doğan bir kuş gibi gelip, güçlenerek gidercesine...
 

Tılsım...

Ben Ben Değilim

 

Ne oldu bana, hüzünlü şarkılarıma

Ne defterler eskittim hepsine veda ettim şimdi.

Acı çekmeyi ne çok seviyormuşum,

Hiç bir duygu şuan ilham vermiyor gibi,

Müzik listeme bakıyorum, çoğu manasız...

Onları da sildim..

Değişiyorum galiba,

Belki büyüyorum.

Her şey üst üste mutsuzum üstelik,

Bakarsan, koca bir dağ yok oldu.

Yine de her yerde çiçekler açmış.

Tüm bunlara alışık değilim.

Biraz tuhaf, ben ben değilim. 

Korkmalı mıyım bilmiyorum.

İçimde yeni bir hayat, güzel bir yolculuk var sanki.

Tılsım...

Bazı hikayelerin sonu baştan yazılırmış, bizim hikayemiz zaten yok.

 Yazmamdan hoşlanmazsın,

 Sürekli söylenmelerim gibi gelir şimdi.

 Dinlemeyi sevmezsin,

 Beğenmezsen ilgini çekmez çünkü.

 Anlamaya da çalışma zaten,

 Gerçekten anlaşılacak birşey yokmuş ortada.

 Kırgındım, yine geçti.

 Karşında hıçkıra hıçkıra ağladığım o geceye kadarmış bendekiler.

 Sendekiler, zaten hiç yokmuş.

 Ne güzel sevilmemişim diye düşündürdü biraz.

 Olsun, 

 Benden olan ne varsa kalsın yanına, 

 Ben hakkımı çoktan helal ettim.

Kurabiye...

Devrim Hareket

Söylenebilecek en son sözdü,
Yola seninle devam etmek istemiyorum.
Reddedilmek birşey değilde,
Onca zaman sonra ne çok şey...
Kayıp değil, yenilği değil.
Kolay olmasada zorda değil.
Çaresizlik bir his gibi.
Çünkü bu devrim hiç değil.
Yana yana gitmek yoksa.
Savaştım sanma.
Buna sadece sinsice yok olmak denir. 

Tılsım..

Teşekkür ederim

 

Bensiz nefes alama, çünkü ben alamıyorum
İnanıyorum, inandığım uğruna acı çekmekten korkuyorum.
Ya yanılırsam, ya yanılğıysan.
Yine son hiçlik.

Tılsım...

Rüya

Bir rüya gördüm, iyi ki oradaydın. 

Yok gibi davransanda sen oradaydın. 

Gerçekmiş bak, yılanın zehrini bırakması. 

Çok canım acıyor şimdi. 

Biliyordum, 

Dayanırım elbet diyordum. 

Yanıldım. 

Sessizlik çökerse merak etme. 

Bugün tüm hesaplaşmalarım bitti,

Mezuniyet vakti. 

 Tılsım...

Seçimlerin

Son düş bu, son gülüş.
İnadımdan tüm yıkılışım.
Cahilim belki, inançsız
Mesafeleredir inanmayışım.
Körüm belki,
Başka bir körden medet uman,
Hep yıkılmaya mahkum.

Tılsım...

İnsan Kolayı Seçti

Neleri aşmadı ki insan,
Nelerin içinden geçmedi ki fütursuzca.
Belki istemeden...
Sabretmeyi kusursuzca öğrendi.
Sevmeyi beceremedi.
Beceremedi mesela....
Bilemedi yemin nedir.
Gemi nereye liman alırsa.
Kalmakta var dedi, gitmekte
Özlemek de var nefrette
Sonsuzluğun olmadığı bir yerde
Düne bakıp yarının yasını tutmaktansa ölümü seçti.
Çünkü ölümün en acısı bile kurtuluşun tek kolay haliydi.
İnsan en kolay olanı seçti.

Tılsım...

Kalsan Kalsam Hep

 

Savaşım kendimle, kendime düşmanlığım
Bu yolda yolumu yapan sen, yıkan sen
Düşman eri gibi karşımda durup saçlarımı okşayıp duran sen.
Tenimi acıtan pamuklar sundun.
Düşlerime karşı bu yüzden yenilişim.
Kendine siper almak gibi..
Olsun,
Kalsam, kalsam hep
Gittiğim yerde yine seni bulur muyum?
Kalsan, kalsan hep
Gittiğin yerde beni bulur musun..
İnanır mısın bilmem, yine ağızdan çıktı o söz.
Kalbin benim sığınağım.
Ne olur sende gitme.

Tılsım...

Var mıyım? Yok.

Umut mu verdin, zannettim.
Yanıldım, kaderim gibi yalnızlığım.
İçimde tutamadıklarımdan fazla tuttuklarım.
Kanayışlarım,

Tekrar tekrar deşilen yaralarım.

Kaygılarım,
Güçlüyüm zannederken güçsüzlügümle yüz yüze gelişlerim.
Korkularım,

Korkuyorum bildigim yerlerden yıprandım yine.
Cabalarımın sonuçsuzluğuydu tüm yorgunluğum.
Sitemse sitem, bırak patlayım.
İçimde çığlıklarım, 

Sana diyeceğim yok.
Sözlerin beni yok ediyor.

Tılsım...