Kadın Cinayetleri Gerçek Olamaz!

  Anlayamıyorum ya kandan bile korkan bi çocuktum, çocuktuk. Öyle bir nesildim ben. Hala tahammül edemiyorum.

Havuz kenarında karıncalar boğulacak zanneder bütün gün oları kenara taşımaktan arkadaşlarımla oynayamazdım.

  Bilmiyorum kaç kez ölümden döndüm,  köpeğe çarpacak diye önüne atladığım arabalar yüzünden. 

İnsan olmak böyle bir şey değil mi zaten ben herkesi öyle, ben gibi sanıyordum. 30 uma geldim çıkan haberlere, dehşetle korku filmi izler gibi bakıyorum. Filmlerde bile böyle iğrenç senaryolar olduğunu hatırlamıyorum. 

   Ölümün bile hayırlısını versin diyen bir toplumun çocuklarıyız. Öyle dileriz Rabbimden acı çekmemek çektirmemek için. Ölümü geçtik öldürmeyi zevk haline getirenlerin ne tür bi yaratık olabileceğini tartışır olduk. 

  Üstelik insan gibi görünerek kendini asla belli etmeyen bir tehlike içerisindeyiz. Hayvanları koruyamadığımız gibi kendimizden bile emin değiliz artık. Bölünüyoruz. Kendi içimizde bölünmeye devam ediyoruz. 

  Öyle bir zaman gelecek sanki gerçekten insan olduğumuzu kanıtlamak ve türlerimizle yaşamaya devam edebilmek için sürekli bunu tekrarlamak zorunda kalacağız diye korkuyorum. 

İgreniyorum!

Şeytan bizden korkar oldu. Rabbimize karşı derin utançlar içindeyiz.

Sadece cana kıyamayanlar mı hak edecekti cenneti??!

Oysa bu mevzu bahis bile değildi.

Utanıyorum.