Annelik mi? Babalık mı?

 Haziran 2017 Ramazanda gündüz gidemediğim için ve sıcaklar artınca "geceleri Çağrı'yı neredeyse her gün parka götürüyordum." Ve o saat babaların saati gibi orada çocuğuyla oynayan tek kadın benim. 😅Arada yoldan geçip giden teyzeler bize baka baka cıkcıkıyor ama sebebini bilmiyorum.😒

 Anneysen yapamayacağın hiç bir şey yok zaten!.💪 Yani bir yerde de "Hem anneyim hemde baba"  lafı süs olsun diye söylenmemiş. Ben şahidim, başka ne yapıyorum derseniz bilmiyorum??! Bana blogda yaz demişti birileri "yalnız anne olmanın zorluklarını" yazamadım.

 Yahu ben nereden bileyim! Bir duvar arkasında iki bireyin çocuklarıyla olan "normal" diye tabir ettiğiniz ilişkisini! Haliyle kıyaslayamıyorum, artıları eksileriyle...

Biz iki kişiyiz. 

Ve bu durum benim için çook normal. Çünkü bu şekilde tattım anneliği. 

Ötesini hayal bile edemiyorum hatta, zihnimde öyle bir kayıt olmadığı için eziyet gibi geliyor.

Bu yüzden anne olmanın zorluklarından bahsedildiğinde de sadece bakıp gülüyorum. 😅 

Sahi zor olan ney? Hamilelik süreci mi? Kesik acıları mı? Uykusuzluk mu? Bebeğim emmiyor (çokemiyor) mu? Hasta mı? Kafasını mı çarptı? Neyden bahsedildiğini gerçekten anlamıyorum

.Belki de ben hiç anne olamamışımdır.

 Hatta ben "bana hiç yardımcı olmuyor" diye yakındığınız o sıradan babalardan biriyimdir sadece.

Tek bildiğim, ilk kez bu sene 27 yaşımı öyle bi derinden hissediyorum ki. Anlatılmaz yaşanır türden! 

Hani hiç büyümeyecektim...