Hala iyi bi anne olabildiğimi düşünmüyorum, ne yapsam eksik giden bir şeyler var sanki. Nasıl söylenir bilmiyorum ama eksik olan her neyse bunu gerçekten kendi içimde görebiliyorum. Normal bir evliliğim olsa kızıma ilgi alakam daha mi farklı olurdu acaba?. Veya kızımın karakteri, davranış şekilleri. Eşimle birbirimize olan tavrımız neticesinde mi şekillenirdi? Çocuğumuz için düşündüklerimiz, gelecek planları gibi şeyler belki... Hiç bir şeyle kıyaslama yapamıyorum çünkü bilmiyorum, ve bazen gerçekten tüm bunları merak etmiyor değilim. Sakin kendi halinde bir ailemi olurduk acaba. Yine her şeye rağmen böyle dağınık mı? Bilmiyorum... Çokta uzakmış gibi geliyor artık, sizin böyle sıradan bulduğunuz şeyler. Zaten o sıradanlığı hayatımın hiç bir döneminde bulamadığım sadece yetiniyorum. Bakmakla.. Hani derler ya millet gider mersine biz gideriz tersine. Oradaki ters hep benim işte. Neyse ki doğru olan bir şey oldu hayatımda, kimsenin değiştirmeye gücünün yetmeyeceği bir şey.... Sevgi. Hangi boyutta, hangi koşul altında olursam olayım kızıma olan sevgim değişmezdi herhalde. Aşkı bile yüzlerce şekilde adlandırıp tarif edebilirim şuan da ama ona olan sevgimin bi tarifi yok. Canım pahasına seviyorum, desem mesela, çok hafif kaldı. Benim değilmiş gibi ama benim olan bir şeyden bahsetmek ne kadar da zormuş. Belki bunda da normal olmayanı yaşıyorumdur. Hislerim ne diyor "bir başıma sorumluluk altında olsam da rahatsız değilim" Yükümün maddi boyutunu taşıyanlar var elbet. Annem babam.. ama bende anneyim bunu biliyorum. Üstelik yalnız bir anne ... Ama o bunu bilmiyor ve beni korkutan tek şeyde bu galiba. Bunu bilsin istemiyorum. Hepsii buu... Yeter ki o hiç üzülmesin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Vaktinizi ayırıp okuduğunuz için teşekkürler. Yorum bırakmayı unutmayın ... ^.^