Bebegimle ben ilk 6 ay

 Çok şükür ittire kaktıra bi şekilde bebegimle 6 ayımızı doldurduk. Geriye kaldı 3 ve sanırım göz açıp kapayıncaya kadar geçecek... Aslında bu postu ultrason fotoğrafıyla yapmayı çok istiyordum. Bunun için epeyce de uğraştım ama yok. Aksilik işte ilk kez doktora gidip bebeğin varlığını öğrenmem dışında elime hiç görüntü geçmedi. Tek kare, onda da serçe yavrusu gibi görünüyor zaten. Sonrasında çok kez doktor değiştirdim ama en son gittiğim doktor sanırım görüntü almayı bilmiyor diye şüphelerim var şuan. İkisinde de sağ olsun, nasıl çıkartabilirim diye denemedi bile. Hatta zahmet edipte ekranı bana doğru çevirerek çocuğu dahi göstermedi! En son annem zor bela bakıcam diyerek araya atladı da banada o anlattı nasıl göründüğünü. Haliyle yeniden yeni doktor arayışı da başladı...

  Malum ilk aylar epey stresli geçti, düşük riski başladı. Sürekli yatmak ve bir takım ilaçlar kullanmaya başladım ama çok şükür çar çabuk da atlattım. Hep bir şey olmayacağnı ve herşeyin eskisinden daha iyi ve kusursuz olacağını aşıladım durdum kendime. Yaşadıklarımı internette paylaşmamın da büyük faydası oldu çünkü burda benimle konuşanlar beni anlayabilecek insanlar. Yani çevremdeki bir takım insanlar gibi dinliyor şeklinde gözüküp saçma sapan akıl vermeye çalışanlar hiç değil. Balkonda görmekle bile "aaa iyileştin mi ya, gelsene az isim varda bi yardım etsen? Çok sürmez yormam seni zaten" diyebilen bir insana gelde deli olma. Yahu karşısındaki eski Tılsım sanki... Geçecek bi rahatsızlık mı lan bu? Gebeyim ben gebe!!! Ruhen ve bedenen çökmüş durumdayım, üstelik yalnızım. Terketildik biz malum, onun stresi de var haliyle. İnsan hazmedemiyor bir şekilde! Kime diyorum ki ben, el elin eşegini türkü söyleyerek arıyor iste. Neyse, bu yeni bi hayat meselesi citten ciddi bir konuymuş. Bebek yani sonuçta boru değil bu. Sıfır tertemiz bir hayat geliyor. Bende bu durumda kim dost kim düşman bir bir elemeye başladım kafamda. Kime nasıl davranmam gerektiginin dersini alıyorum bebegim sayesinde... Nede güzel.

  Bazende kendimle yüzleşiyorum sanki, iyi bi anne olamayacak mıyım? Olamacağım galiba? Allahım ne zormuş, isterken iyide iş ciddiye binince yolundan dönmeye çalışan tipler gibi oldum. Düşünüyorum yani, kaldırabilir miyim. Sonuçta bu benim ve bana anne diyecek ne hissedicem mesela... Hiç alışamayacakmışım gibi... Şaka gibi Allah affetsin. Ben yıllar sonra Allah tarafından anneliğe layık görüldüysem elimden geleni ardıma koymamalıyım... Ama gelecek kaygıları işte, Önceligim hep o olmalı... Yeniden aşık filan olmamalıyım, asla! Çok yalnız kalıcam...

  Ama mutluyum, yeni bi insan yeni bir karakter keşfediyorum ve her hareketini anlamaya çalışarak gülüyorum... Anlıyorum da bence, düşüncelerimde yanılmıyorum. Benim bebegim çok hareketli, dışarıdan gelen kalabalığa ve etkilere karşı anında tepkili. Dokunulduğunda bile hemen pıt pıt. En son ultrason cihazını doktor bastırdıkça tekme ve yumruk sallıyordu. bu yüzden kavgacı bu çocuk diyerek komikmiş gibi hep gülüyoruz. Yemek konusunda da çok hassasız. Çok kez et kokusuna karşı verdiği tepkiyle bana mutluluk hissi yaşattı... Bu çok tuhaf çünkü belli ki annesi gibi vejetaryen olmayacak. Duyun bunu Veganlar! Et ve et ürünleri yemek gerçekten doğamızda var ama lütfen vahşileşmeden! Emredildiği ve gösterildiği gibi, gerektikçe, gerektiği kadar! Ben yemek yemeyi sevmiyorum. Maalesef ıvır zıvırcıyım. Eti tercih etmeme sebeplerimse çok fazla, hemde çok küçük yaştan beri bu durum böyle olduğundan baya löp bi eti değil tatmak henüz dokunmuşluğum bile yok. Ama eminim ki ete düşkün olan babasından hiç bir farkı olmayacak... :(

•   Bazı geceler kalp atışlarımın sesine uyanmak bir yana tok olduğum halde anlamsız bi hisle de uyanabiliyorum. Başta ne olduğunu anlamasam da sonraları keşfettim ki ne yaparsam yapayım bir şeyler yemeden sinirli hal ve ağlama nöbetlerim geçmeyecek!. Gerçekten açlık hissi bile yokken, olur olmaza mide bulantısı duyan ben, şayet gecenin bi yarısı uyandıysam eğer tek formülüm  karnımı bir güzel doyurduktan sonra uyumaktır. Eyvahlar olsun! Birde bebek annenin duygularına göre hareket eder derler ama bence bağımsız duyguları da var... Gerçekten herkesin hamilelik süreci farklı oluyormuş... Daha önce hiç yaşamadığım değişik haller içindeyim... Dilerim her şey gönlünüzce olur.