Aman eksik olmayım

 

  Covit olmuşum. 27 Temmuz gecesi. Hep derim ya doğum günü haftam başıma kim bilir ne gelir diye. Sen koskoca iki sene mikrop alma Barmaidlik yaptığın küçücük barda şu tipsiz virüsle baş edeme. Bi mal ben miyim diye soruyorum kapıya kahvaltı getiren ablaya. O kadar hasta var tek bayan benim çünkü.  Hastalığı geçtim bu karantina beni diri  diri öldürecek. Yatacak yerlerim bitti ayakta gidiyorum.

   Eklem ağrıları ateş derken gece misler gibi uyutmuyordu bu meret. 1 hafta geçti semptomlar gitti yatmaktan yatamaz oldum. Hamile kadınlar gibi gece ıhıl tısıl uyanıp küfrede küfrede tekrar yatıyorum . 

   Sorsalar nasıl geçiyor diye çok da matah birşeymiş gibi... Bir Tv - iki dizi- iki televizyon programı- bir telefon - şeker oyununda bölüm bilmem kaç, balkonda istiflenmiş halde atılmayı bekleyen, mide bulantılarından yenemeyen akşam ve öğlen yemekleri.

  Çalışırken kovit olmayın, Evde olsam ne güzel şimdi zamanın nasıl geçtiğini anlamazdım bile.